Առավոտ էր… Թարմ ուժերով ողևորվում էինք դեպի Արագած լեռան հարավային գագաթի բարձունքն հաղթահարելու: Միակ սեպտեմբերի 1-ն էր , երբ ես չէի հագել սպիտակ վերնաշապիկ, սև կիսաշրջազգեստ, պայուսակումս տետրերին և գրքերին փոխարինում էր տաք վերարկուն, ջուրն ու սնունդը: Այս օրն իր տեղը գտավ իմ հիրշողությունների ցուցակում: Ամեն ինչ յուրահատուկ էր և գեղեցիկ: Լեռը շատ դժվար էր բարձրանալ: Ես երբևիցէ չէի բարձրացել և ,երբ ինչ-որ մեկը առաջին անգամ էր վայելելու այդ տեսարանը , նրա աչքերը փակում էին և ուղեկցում :Աչքերս բացելուն պես հասկացա , որ այո արժեր նման քարքարոտ ճանապարհ անցնել միայն թե տեսնել այդ հրաշքը: Աննկարագրելի գեղեցկություն ուներ բացվող տեսարանն Արագածի գագաթից: Վերադառնալու ճանապարհին Արագածի փեշերին հայտվեցինք անոմալ զոննայում , ավտոբուսը սլանում էր առանձ շարժիչը միացնելու: Ահա և այս իրադարձությանն էլ ականատես եղանք: Այս մասին դեռ մեզ հետ խոսել էր ընկեր Նելին: Բոլորս շատ մտերմացանք, թե’ ուսուցիչների հետ և թե’ ուսանողների: Երբ արդեն բոլորս վերադարձանք անչափ հոգնած էինք ու շատերս նույնիսկ այրված , քանի որ չէինք քսել արևապաշտպան քսուկը: ԵՎ գնալուց , և վերադառնալուց երգում ու երգում էինք: Ես երկար ժամանակահատվածով ճանապարհներ չեմ կարողանում գնալ , այդ իսկ պատճառով ճանապարհի կեսին սկսեցի ինձ շատ վատ զգալ : Եթե հաշվի չառնենք իմ վատ զգալը և այրվելը , ապա ամեն ինչ հիանալի էր: Ես շատ ուրախ եմ , որ եղել եմ նման հրաշք տեսարանին ականատես և ուզում եմ ոչ միայն լինել Արագած լեռան հարավային գագաթին այլ մնացած բոլոր գագաթներին: Հուսամ կկարողանամ:
«Մխիթար Սեբաստացի» կրթահամալիրի քոլեջ, Զբոսաշրջություն 